Mijn eerste reactie op onderstaande slogan? Een hele diepe zucht. Ik zag wat er stond en dacht vrijwel direct, wat is hier nu het doel van? Aandacht genereren voor de ongelijkheid op de woningmarkt? Dat doet het zeker maar of dat op de juiste manier gebeurt, ik betwijfel het. Belangrijke achtergrond hierbij… ik ben een marketing communicatie professional en heb dus flink wat kennis en ervaring op het gebied van boodschappen overbrengen.
Waarom mijn twijfels? Nou omdat hier indirect gerefereerd wordt aan ongelijkheid. Er wordt niet gewoon benoemd wat de boodschap is. Uitleg ontbreekt dus. En wij mensen verwerken informatie aan de hand van onze eigen kennis, ervaring en emoties (ons referentiekader). Daarnaast zijn wij van nature vrij egoïstisch. Wat krijg je dus? Boze mensen overal… want deze campagne laat nogal wat ruimte over voor eigen interpretatie. En die verschilt dus van persoon tot persoon.
Dus zien we boze Annemaries en Eriks die al 10 jaar op een wachtlijst voor sociale huur staan en ondertussen nóg bij hun ouders wonen… hoezo krijgen zij wel de sleutel? We zien ook boze Omars en Samiras die hiermee bevestigd krijgen dat de ongelijkheid die zij op zoveel vlakken altijd voelen, ook hier gaande is. Want begrijp me niet verkeerd, die is er! En die twee groepen, allebei terecht gekwetst door, even gechargeerd gezegd, 2 grote maatschappelijke problemen (woningnood en institutioneel racisme) botsen nu met elkaar, waardoor het gesprek niet meer gaat over de werkelijke problemen die er op dit gebied spelen, maar des te meer over ieders gevoelens. Gaan we nu echt weer lopen polderen?
Van de nu ontstane ophef, maken bepaalde mensen en groepen weer dankbaar gebruik, door het vuurtje nog wat verder op te stoken en bijvoorbeeld te roepen dat de immigratie stil gelegd moet worden want statushouders gaan er met onze huizen vandoor. Nu zijn er inderdaad regelingen die hen voorrang geven maar volgens mij zijn Omar en Samira geen statushouders. Gewone Nederlanders zoals jij en ik die het inderdaad op veel vlakken door ongelijkheid moeilijker hebben dan bijvoorbeeld ikzelf.
En nog even over die statushouders… in dat geval gaat het om sociale huur. Het voelt natuurlijk enorm zuur als jij al 10 jaar op de wachtlijst staat en huizen ziet worden toegewezen aan deze mensen. Dat gevoel snap ik en mag er zijn, maar het is niet hun schuld dat zij op een dag moesten vluchten voor hun leven en ergens anders helemaal opnieuw moeten beginnen. Want statushouders zijn mensen die echt niet anders konden dan vluchten. Geen veilige-landers of economisch vluchtelingen dus. Het zijn mensen die echt in nood verkeerden en verkeren. Zou jij in die situatie niet willen dat jouw gastland je in zo’n geval de hand reikt? Ik denk van wel, dus het is juist bewonderenswaardig dat we dit doen (al is dit beleid ook niet om over naar huis te schrijven. Misschien een mooi onderwerp voor een ander blog). Het gaat trouwens ook niet om extreme aantallen. Dus dat geroep over statushouders speelt slim in op onze emoties maar zij zijn het probleem niet. Wat dan wel? In dit geval, het gebrek aan sociale huurwoningen. En dat lossen we niet op door elkaar de schuld te geven, ruzie met elkaar te maken of met stomme (ja sorry hoor) campagnes zoals deze. Er moet bijgebouwd worden!
En achteraf praten is altijd makkelijk. Maar serieus overheid, kijken jullie niet naar je doelgroep, voor jullie communicatie ontwikkelen? Snappen jullie niet dat je met een “kekke” slogan echt niet even een maatschappelijk probleem als dit, met verschillende lagen, uitlegt? Dit is (bijna) net zo stom als de Jumbo die dansende bouwvakkers op tv toonde in een reclame over het WK in Qatar. Een totaal gebrek aan communicatiesensibiliteit met als resultaat dat je mensen tegen elkaar opzet. Wanneer heeft dat ooit tot een oplossing geleid?
Dus hop hop, terug naar de tekentafel jullie, want dit valt niet meer te redden vrees ik. Zowel Annemarie, Erik, Omar als Samira willen heel graag een huis. Die statushouder trouwens ook. En ja er is ongelijkheid maar begin eens met uitleggen wat die ongelijkheid dan is. Als jij dit zelf nooit ervaren hebt omdat je niet tot een minderheid behoort, is dit niet iets wat je direct herkent of kan plaatsen. En dat is één van de redenen waarom er nu zo’n harde discussie gaande is. We kunnen ons van nature nou eenmaal heel moeilijk inleven in situaties waar we zelf geen ervaring mee hebben.
En dat de overheid blijkbaar denkt met wat posters de problemen wel even duidelijk te maken is ronduit triest. Vooral omdat de geschetste situatie door hun eigen falen, en de onze want wees eerlijk wij kiezen steeds dezelfde volksvertegenwoordigers, voor zo’n beetje de hele doelgroep tot extreem ongemak leidt. Want ja Omar en Samira maken minder kans op een woning dan Annemarie en Erik. En dat is kwalijk en moeten we aanpakken, Maar Annemarie en Erik hebben helemaal geen tijd om daarover na te denken, laat staan daar begrip voor te hebben want die zitten met 32 jaar ook nog steeds bij moeders aan tafel, of in een krappe studentenkamer. Ze zijn misschien als eerste aan de beurt als er huizen bijkomen maar daar heb je weinig aan als er niet of nauwelijks gebouwd wordt.
Dus bewustwording van het probleem is goed, maar op deze manier bereik je het niet. Er is uitleg nodig zodat de situatie voor alle spelers te begrijpen valt. En belangrijker nog, er zijn woningen nodig!
THE END