Volgens SIRE voelt het merendeel van de mensen polarisatie in onze samenleving. Dit gebeurt zelfs binnen vriendengroepen en families. Onenigheden die ons uit elkaar drijven en we lijken wel machteloos om dit tegen te gaan.
Er zijn allerlei redenen waarom wij mensen denken wat we denken en evenveel redenen waarom we vaak lijnrecht tegenover elkaar staan. Achtergrond, opvoeding, ervaring, intelligentie, emotie en nog vele andere zaken zijn van invloed op hoe wij ons tot elkaar verhouden.
En die redenen herkennen en erkennen is waardevol en leerzaam voor onszelf en een ander. We kunnen ongelofelijk veel van elkaar leren en zo dichter tot elkaar komen.
Nu is de titel van dit blog: nu wij niet meer praten, sarcastisch bedoeld. Want man…man…man… wat zenden we veel. We uiten klanken, woorden en fabriceren zelfs hele zinnen. Maar al dat praten leidt dus niet automatisch tot een gesprek. En om verbinding met elkaar te krijgen en van elkaar te leren is juist dat essentieel.
We lijken verleerd te zijn, hoe we ook alweer met elkaar praten en gaan steeds slechter om met andere meningen. We praten tegen elkaar, over elkaar, vinden van alles, maar met elkaar praten is lastig. En volgens mij komt dat omdat we niet meer luisteren. We zenden alleen maar en dat maakt een goed gesprek vrijwel onmogelijk.
Ik neem Twitter als voorbeeld. Een snelkookpan vol met heethoofden en hun 1001 ideeën. Altijd leuk om daar een analyse op los te laten want het is een uitvergroting van de meningen, onderstromen en het ongenoegen in de echte wereld.
Ook daar zie ik mensen tegen en over elkaar i.p.v. met elkaar praten. En dat dan ‘on steroids’. Omdat het veilig van achter ons toetsenbord is, lijken mensen hier altijd net een stukje verder te gaan dan anders. En wat ook opvalt, we houden maar niet op. Als pitbulls blijven we in gesprekken vasthouden en doordrammen. Die ander moet en zal ons snappen en wij hebben gelijk!
Stel je nu eens voor dat twee of meer partijen vanuit dit standpunt in “gesprek” raken. Hoe effectief denk je dat dit is? Ze zijn zo druk met hun eigen standpunten, dat ze de ander niet eens horen. Laat staan dat dit tot tot enig begrip leidt.
Daar waar we niet meer luisteren naar elkaar, ontstaan misverstanden en onbegrip. En hoewel ik begrijp dat het lekker is om gewoon gelijk te hebben, wordt dat gelijk al snel erg eenzaam als je het gewoon doordrukt en zo mensen van je vervreemdt.
En vervreemden, daar lijken we dus steeds beter in te worden. Denk er maar eens over na. Maak jij je wel eens schuldig aan de volgende zaken?
Mensen koste wat kost willen overtuigen van jouw mening;
Je standpunt/mening als feit brengen en niet kunnen of willen onderbouwen;
Het persoonlijk opvatten of onbegrip uitten als iemand het niet met je eens is.
Dingen die we vaak automatisch en per ongeluk doen, maar wel een enorme impact hebben op de afloop en effectiviteit van een gesprek. Dit geldt net zo goed voor gesprekken in de echte wereld, als voor gesprekken op Twitter.
Er zijn natuurlijk uitzonderingen. Ik ga er hierboven vanuit dat we per ongeluk onze eigen stoorzender in een gesprek zijn, maar er zijn ook mensen die perfect weten wat ze doen en hiervoor kiezen. Met die mensen is per definitie geen gesprek te voeren. Dat is jammer maar moet je accepteren. Neem jezelf in bescherming. Ga je tegen hen in dan voed je ze alleen maar. En het is vaak lastig om los te laten, zeker als emoties al hoger zijn opgelopen, maar in zo’n geval is het toch echt het beste wat je kunt doen.
En dit is misschien niet leuk om te horen, maar we maken ons allemaal in meer of mindere mate schuldig aan hetgeen wat ik hierboven noemde. Wel zenden, niet ontvangen. En er vanuitgaande dat we dit dus niet expres doen, is er een wereld te winnen door wat bewuster te zijn van onze eigen rol in gesprekken. Niet alleen worden die er veelal een stuk beter en leuker van, dat worden wijzelf vaak ook. Niemand is ooit doodgegaan aan een beetje uitdaging toch? We zeggen niet voor niets, zonder wrijving geen glans.
Dus laten we vandaag beginnen iets te doen aan de polarisatie die we allemaal in meer of mindere mate voelen. Niet door te wijzen naar de ander, maar door kritisch te kijken naar onszelf.
THE END
Ps: mocht jij nu net als ik, dat lied met dezelfde titel als dit blog als oorwurm in je hoofd hebben, you’re welcome! Ik geniet er het hele weekend al van… En gedeelde smart is halve smart zeggen ze toch? Ook een vorm van de kloof dichten 😉.
Op Twitter worden dingen gezegd die je in een direct gesprek tegenover elkaar niet eens zou durven zeggen.
Eigenlijk zou AI je hiervoor moeten behoeden als je zelf de rust en scherpte niet hebt. Bedankt voor je blog Fenna.